chì Dio vene,
pè i pedi chì sò radiche
ind’ u suvacciulu è a petra,
ver di e cosce, l’anguinaghja umida
è dolce
cum’è un erbaghju di stagnu,
è micca da u celu
virghjinale
duv’ellu ùn trunighjeghja micca.
Nant’à un lettu di ghjandafaina rossa
u fideghju
pè i pori di l’incuscenza
è mi piace u muscu salvaticu
chì fumarieghja
da a so abissale prisenza.
Erettu ind’a lacciaghjola
l’aguattu,
solitu buiaccone
inziritu di lance,
chì m’invita u so ochju sburlatu
à l’eternu caccighjà.
D'appress'à "La chasse eternelle" di Frédéric Jacques Temple