Conca Stéphane - Lamentu di u sunadore

U mio paese
Viculellu d’amore
Duva sò natu
À l’alba di un fiore
Aghju stantatu u pane
À l’usu di u pastore
È fattu ballà a ghjente
Cù l’arte di u sunadore

Quandu à l’appiattu
Andava zitellettu
Incù timore
À piglià l’urganettu
Par carizzallu di ditu
Eppo stringhjelu di pettu
Sunniava chì un ghjornu
Sunaria di sunettu

Sò ingrandatu
È di forte statura
Vulsutu aghju
Campà in a natura
Passendu filice stonde
U ghjornu in a pascura
È a sera à u fucone
À sunà incù primura

Cù e mio capre
Trà piumbone è ghjinestra
A mi scialava
Battendu ogni cresta
Ma quandu ciuttava u sole
Riintriu à a lesta
Chì a sopracena era
L’occasione di fà festa

U me sunettu
Amicacciu fidatu
Tante masurche
À perdene u fiatu
Quandu annant’à a piazzetta
U ballu era cuminciatu
Ogni zitella biata
Bramava un innamuratu

Ma par disgrazia
I tempi sò cambiati
Tutti l’amanti
Luntanu sò scappati
Hè stramurtitu u fiore
In i capelli allisciati
È u silenziu rimpiazza
Quelli valsi passiunati

Caru urganettu
Strumentu tralasciatu
Di e polcà
Ognunu s’hè scurdatu
Ch’avaraghju più da fà
In stu carrughju amatu
Solu à stammine quì
Tantu afflittu è scunsulatu

Aghju passatu
E più sebbiate ore
È di sta vita
Ringraziu u Signore
Ma li facciu a dumanda
Ch’ellu mi mandi à l’albore
Una morte musicale
Par piace à u sunadore